காமத்தையும் காதலையும் பிரித்தறிய முடியா நிலை!

’’அக்கராயன் பள்ளிக் கூடத்தடியில் இறங்கிற ஆட்கள் யாராச்சும் இருக்கிறீங்களா? வேளைக்குச் சொல்லுங்கோ, அக்கராயன் பள்ளிக் கூடத்தடி யாராச்சும் இருக்கீங்களா? 

என நிமிடத்திற்கொரு தரம் கூவியவாறு, அடுத்த பஸ் நிறுத்தம் எது என்பதை நினைவுபடுத்திக் கொண்டிருந்தார் பேருந்து நடத்துனர்.

ஓம் நான் இருக்கேன்’ எனத் தன் மெல்லிய குரலால் தலை நிமிர்த்திப் பாண்டியன் போக்குவரவுக் கழக பஸ்ஸின் கடைசிச் சீற்றீலிருந்து குரல் கொடுத்தாள் ஹம்ஷிகா.

கூட்டத்தை இடறியும், இடித்தும் நகர்ந்த வாறு பேருந்தின் மிதி பலகைக்கு அருகாக, தான் பஸ்ஸில் இருந்து இறங்குவதற்கு ஏற்றாற் போல வந்து நின்றாள் ஹம்ஷிகா.

போர்க்கால மேகங்கள் சத்ஜெய எனும் படை நடவடிக்கைப் பெயரோடு கிளி நொச்சியினை சூழ்ந்த வேளையில் பரந்தன் சந்தியில் இருந்து இடம் பெயர்ந்து வன்னியில் வாழ முடியாதவளாகவும், தன் கல்வி எனும் சுமையினைக் கனிவாக கற்க வேண்டும் எனும் நோக்கோடும் குடும்பத்தாருடன் கொழும்பிற்குப் புலம் பெயர்ந்தவள் தான் ஹம்ஷிகா.

பாலப் பழம் போன்று பிறப்பிலே வெள்ளை வெளீரென இருந்தாலும், கொழும்பின் குளோரின் தண்ணீரில் குளிர்த்துப் பழகியதால் செயற்கை வெள்ளையினையும் பெற்றிருந்தாள். அத்தோடு ஹோர்மோன் உணவுகளை உண்ணப் பழகியதால் பெண்மைக்கேயுரிய திமிர்க் கட்டுக் கொஞ்சம் கூடியும், கன்னங்கள் சிரிக்கையில் காந்தங்களாகப் பார்ப்போரை இழுக்கும் வண்ணமும் ஒரு குறுகிய காலத்தினுள் மாற்ற முற்றிருந்தாள் ஹம்ஷிகா.

வந்தாரை வர வேற்று, வாழ வைக்கும் வன்னி மண்ணில் மீண்டும் கால் பதிக்கப் போகும் நோக்கில், ’ஸ்ரைற்றிங்(Straightening) பண்ணிய அவள் கூந்தல் பஸ் காற்றில் நர்த்தன மாட, தலையினை அங்கு மிங்கும் திருப்பி, தன் இருப்பிடம் வருகிறதா என எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள் ஹம்ஷிகா.

அக்கராயன் பள்ளிக் கூடம் வர ஹம்ஷிகா இறக்குகையில்; அவள் பின்னே முன் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த கானகனும் ஞானதோயம் பெற்றவனாய் திடுக்குற்று விழிப்படைந்து, பட படத்தவனாய் இறங்கத் தொடங்குறான்.

ஹம்ஷிகாவைப் பின் தொடர்ந்து இறங்கிய கானகன், ஹலோ உங்களைத் தான், நான் கூப்பிடுறது கேட்கலையே?

ஹாய், ஒரு நிமிசம் நிற்க முடியுமோ?

ஹம்ஷிகா கானகனின் குரலினக் கேட்டும் கேளாதவள் போலப் பயங் கலந்தவளாய் விறு விறென்று வேகமாக நடக்கத் தொடங்குகினாள். கானகன்,

இனியும் பின் தொடர்தல் இழிவென்று நினைத்தவனாய், ஓட்டமும் நடையுமாகக் ஹம்ஷிகாவைப் பின் தொடர்ந்து, தன் இலக்கினை எட்டியவனாய் அவள் முன்னே போய் நின்றான். கானகன் தன் வழியிற்கு குறுக்கே வருவதை இனங் கண்ட ஹம்ஷிகா,

இஞ்ச, உமக்கு என்ன வேணும்? எனக்குத் தான் உங்களை யார் என்று தெரியாதே. பிறகேன் என்னைப் பின் தொடருறீர்?

உமக்கு அக்கா தங்கச்சி இல்லையே?

ஒரு பொம்பிளை கொஞ்சம் ஸ்டைலாக குலுக்கி, மினுக்கிக் கொண்டு வந்தாள்

அவளைத் தப்பான கண்ணோட்டத்தோடை தான் அணுகுவீங்கள்?

அடக் கடவுளே, கொழும்புப் பக்கம் தான் பசங்க இப்படி என்றால்,  வன்னியிலுமா?

உங்களை மாதிரிக் காவாலிப் பசங்களையெல்லாம் அண்ணையாக்களிட்டைச் சொல்லிப் பச்சை மட்டை அடி வாங்கித் தந்தால் தான் திருந்து வீங்க!!

எனக் கண்களில் கோபம் கொப்பளிக்க அவனைத் திட்டித் தீர்த்தாள்.

ஆத்திரத்தோடு, பொறுமை நிறைந்தவனாக இவற்றையெல்லாம் கேட்டுக் கொண்டிருந்த கானகன்,

விட்டா.....ஓவராத் தான் பேசுவீங்க போலம் இருக்கே?

உங்களை விட அழகான பொம்பிளையளை நாங்கள் பார்க்கவில்லை என்ற நோக்கில் பேசிக்கிட்டே போறீங்க?

ஏதோ, நீங்க தான் ஊருக்குள்ளேயே பெரிய சினிமா நடிகை என்ற நினைப்புப் போல?

நான் ஒன்றும் உம்மைச் சைற் அடிக்கிற நோக்கத்தில உமக்குப் பின்னால் வரவில்லை.

பஸ்ஸிலை உங்கடை ஹாண்ட் பாக்கில இருந்து பாஸ்போர்ட்டை விழுத்திப் போட்டுப் போயிட்டீங்க.

அதனைக் கொண்டு வந்து தருவம் என்று தான் வந்தனான். மற்றும் படி நீங்க நினைக்கிற மாதிரிச் சீப்பான ஆம்பிளை நான் இல்லை; எனச் சொல்லி முடித்தான் கானகன்.

ஹம்ஷிகா தன் தவறை உணர்ந்தவளாய், மௌனித்துப் போய் நன்றி எனும் ஒற்றை வார்த்தை கூடச் சொல்ல முடியாதவளாய் நின்றாள்.

Share